Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy, utworzony w 1973, pierwotnie obejmował 5624 ha (grzbiet Połoniny Caryńskiej i grupę Tarnicy), powiększony w 1991 do 27 064 ha. Dyrekcja parku mieści się w Pszczelinach.

Obejmuje obszar polskich Karpat Wschodnich najwyższe partie Bieszczadów Zachodnich: Tarnicę, Krzemień, Wielką i Małą Rawkę, Połoniny Caryńską i Połoninę Wetlińską.

Na obszarze parku występuje 760 gatunków roślin naczyniowych (28 wschodniokarpackich w tym 7 endemicznych), 200 gatunków mchów, 300 gatunków porostów, niedźwieź brunatny, wilk, żbik, ryś, żubr, wydra, orzeł przedni, orlik, derkacz, jeleń, wąż Eskulapa.

Charakterystyczne dla chronionego obszaru są lasy mieszane z bukiem karpackim, jaworem, jodłą, świerkiem, połoniny i gołoborza najwyższych partii Bieszczadów. Na faunę objętą ochroną składają się rzadkie gatunki, jak np.: niedźwiedź brunatny, żbik, ryś, dzik, jeleń. Na terenie Parku mają swoje stanowiska endemiczne gatunki roślin, np. olcha kosa, trzcinnik leśny, łąki subalpejskie (połoniny) z zespołem trawoloślowym, murawy alpejskie, borówczyska a nad potokami olszynka karpacka.